کعبه عشق

هر جمعه به جاده آبي نگاه مي كنم و در انتظار قاصدكي مي نشينم كه قرار است خبر گامهاي تو را براي من بياورد، گامهاي استوار و دستهاي سبزت را. اگر بيايي، چشمهايم را سنگفرش راهت خواهم كرد. تو مي آيي و در هر قدم، شاخه اي از عاطفه خواهي كاشت و قاصدكي را آزاد خواهي كرد. تو مي آيي و روي هر درخت پر شكوه لانه اي از اميد براي كبوتران غريب خواهي ساخت. صداي تو، بغض فضا را مي شكافد. فضاي مه آلودي كه قلب چكاوكها را از هر شاخه درختش آويزان كرده اند. تو با دستهايت بر قلبهاي شقايق ها رنگ سبز اميد خواهي زد و با رنگ پر معناي دريا خواهي نوشت:" به نام خداي اميدها"! تو مي آيي در حالي كه دستهايت پر از گلهاي نرگس است. تو دل سرد يكايك ما را با نواهاي گرمت آفتابي مي كني و كعبه عشق را در آنها بنا خواهي كرد. دست نوازش بر سر ميخك هايي خواهي كشيد كه باد كمرشان را خم كرده است. تو حتي بر قلب كاكتوسها هم رنگ مهرباني خواهي زد . تو مي آيي و با آمدنت خون طراوت و زندگي در رگهاي صبح جريان پيدا خواهد كرد... تو مي آيي اي پسر فاطمه ، يوسف زهرا يا مهدي. به اميد آن روز! دل من باز هم بهانه ميگيرد قلب سرخ تو را نشانه ميگيرد آسمان  دلم  بارانيست چشمهايم هواي گريه ميگيرد گشته ام  کوچه هاي  شهرم را شايد از تو نشاني تازه ميگيرد آفتابم  چهره  افشا  کن حرفهايم  بوي شکوه  ميگيرد   تا شقايق هست زندگي بايد کرد... خبري از دل پر درد گل ياس نداشت. بايد اينطور نوشت: هر گلي هست...  چه شقايق چه گل پيچک و ياس تا نيايد آقا زندگي دشوار است

در عصرهاي انتظار

اي كه هزار، هزار شمع در انتظار يك نگاه تو سوختند . شوري است عشق تو و دلنشين غمي است به انتظار قدم‌‌هايت زيستن،  بدان كه مصراع زندگيم با قافيه تو پايان خواهد يافت.  بيا كه اگر تو بيايي تمامي شب‌هاي يلداي غم سپيده صبح را مهمان هميشگي دلم خواهد كرد... نمي‌دانم آيا دل كوچكم تا ظهور تو در تكاپو است يا تا غروب آرزوهايش چيزي نمانده.... اما ... غمگين‌ام و مي‌ترسم كه دلم از جنب و جوش بيافتد و تو نيايي.... افسوس، من و كلمات مجنونم شايد روز آمدنت را نبينيم من به همه كساني كه آن روز تو را مي‌بينند و در دو سوي خيابان‌ها قلبهاي سبزشان را به تو هديه مي‌دهند، حسوديم مي‌شود   مهدي جان من نشاني از تو ندارم اما نشاني ام را براي تو مي نويسم  در عصرهاي انتظار به حوالي بي كسي قدم بگذار خيابان غربت را پيدا كن و وارد كوچه پس كوچه هاي تنهايي شو كلبه غريبي ام را پيدا كن كنار بيد مجنون خزان زده و كنار مرداب آرزوهاي رنگي ام در كلبه را باز كن به سراغ بغض خيس پنجره برو حرير غمش را كنار بزن مرا خواهي ديد.... با بغضي كويري كه غرق عصاره انتظار است

باباي بي نشون من!

دوريت بهاي سنگيني بود براي من که تبعيدي نگاه بي چشمت بودم اينجاهمه گمان ميکنند که من با چشمانت زنده بودم اما بابا!!! هيچ کس نميداند که فروغ نگاه بي چشمت مراکشت تمام پنج شنبه هايت در خانه هايي با پلاک گمنام غروب شد و ماهيچ وقت ندانستيم که چگونه سندي باهمان پلاک به نامت شد هيچ وقت ندانستيم چگونه آنجاراگزيدي تا پايان دهي تنهاييت را آنجا که حتي اگر گرد غفلت هم خاطرمان را زنگاري کندو پنج شنبه هارا گم کنيم هرگز تو تنها نميشوي آري! خانه ي تو و هم پلاکهايت هميشه پرمهمان است و هميشه با همان فانوسهاي نوراني، روشن دلم هواي غربتت راکرده باباهواي خس خس سينه و .... هواي حرفهاي آسمانيت را تو پرواز کبوتر را نميديدي اما چه خوب برايم از پرواز ترانه ي عشق ميسرودي چه خوب در کانال هاي پرپيچ و خم زندگيم راهنمايي بودي براي رهاييم چه خوب.....!!! دلم برايت تنگ شده دلم برايت تنگ شده دلم برايت تنگ شده   خدایا چگونه باشم در این انتظار چگونه تحمل کنم این ندیدن را چگونه باشم در حالی که میدانم او دمی از ما غافل نیست؟ او اکنون کجاست؟ در اینجا؟در ایران؟در عراق؟یا در عربستان؟ ........... خدایا دلم گرفت ازاینهمه بهانه گرفتن دوست دارم ماه باشم تا از آن بالا ببینمت که کجایی..... و می خواهم از خدا الا که راز خدایی خدا کند که بیایی

آقای من مرا ببخش...

آقاي من!مولاي غريب من!اي مسافر بيابانهاي تنهايي! مضطرفاطمه(س)!پدر مهربان اهل عالم! گويا همه چيز دست به دست هم داده اندتا شمادر غربت بمانيد! مي خواهم بسوي تو برگردم،يقين دارم بر گذشته هاي پر ازغفلتم كريمانه  چشم مي پوشي مي دانم توبه ام را قبول مي كني وبا آغوش بازمرامي پذيري؛ مي دانم درهمان لحظه ها،روزها وسال هاي غفلت هم، برايم دعا مي كردي.